Mocht je eens iets minder te doen hebben en jezelf een avontuurlijke dag gunnen, kijk dan eens op marktplaats onder de rubriek ‘Gratis af te halen’. Voorwaarde is wel dat je geen haast hebt.
Een paar dagen geleden stond er daar tussen de lieve cavia’s (wegens allergie) en de verlopen bankstellen (met kleed erover beslist nog heel mooi) ineens een houten schaftkeetje af te halen.
Voor ik het wist had ik de telefoon al in handen, en zo kwam het dat ik de dag erna vol goede moed en een tas vol gereedschappen op weg ging naar het hoge noorden. De avond tevoren had ik vlak voor ik indommelde een bezorgd visioen over alle klussen die al op mijn pad lagen, aangestaard door een ineenzakkende keet achterop het veld die steeds maar verwijtend “hebberd” riep. Ik verdrong het en viel in slaap.

Op een voormalig beeldhouwatelier in het vlakke land van Groningen was tijdens de storm een enorme boom gevallen. (Nee, niet op het keetje want dan had ik niks meer te vertellen, maar op het dak van de schuur.)
Helaas was het atelier compleet ontwricht en de eigenaren waren bezig de inhoud te verhuizen. Nu weet ik uit ervaring hoe dat is om je atelier leeg te moeten ruimen.
Honderden vondsten die je altijd nog eens dacht te gebruiken vragen nu om een definitieve beslissing: meeslepen of ‘entsorgen’. Al deze voorwerpen wakkeren plannen aan en brengen projecten in je gedachten waar je ineens ook heel veel zin in krijgt maar helaas op dat moment juist geen tijd voor hebt.
Entsorgen dan maar. Met spijt in je hart breng je de hele rats naar de stort en verhip, na drie weken zou je toch precies dat ene stuk hout…
Ik voelde dan ook diep mee met de opruimers, die nu besloten hadden het atelier definitief weg te doen en elders opnieuw te beginnen.

De keet stond achter de werkplaats. In de loop der tijd waren er struiken omheen gegroeid en hadden zon maar vooral ook regen hun sporen getrokken op de houten wanden. Die waren er weliswaar interessanter maar niet steviger van geworden.
Het was een allerliefst keetje. (met kleed erover beslist nog heel mooi).
Het zou wel een hele klus worden om het weer stevig te maken.
Voorbereid op loszittende ramen en afwezige verlichting trok ik mijn hele gereedschapsarsenaal tevoorschijn.
Waar ik echter niet op gerekend had was de deplorabele staat van de banden van de keet. Hiermee moest ik straks een heel eind gaan rijden!
“Nu kan ik nog terug”, dacht ik bij mezelf. “Dit is gevaarlijk. Wat moet ik nou weer met zo’n gammel ding. Alsof je niet al klus genoeg hebt!”
Ik zei echter niks.

Ondertussen groeide de wederzijdse sympathie tussen de atelierbezitters en mij. Gezamelijk schroefden we de deur vast en ruimden we stenen en struiken. Er was verse koffie en appeltaart. Het zonnetje scheen blij, de vogels kwetterden. We waren alledrie even handig. Het was een feest van improvisatie. Ik zette me over mijn twijfel heen.
Eerst moesten de banden harder worden. Via een bekende smid in het dorp konden we uiteindelijk een fietspomp met autonippel regelen. Toen bleek dat het ventiel van een van de banden niet helemaal recht zat. Met een schroef achter het ventiel en twee handen op de nippel lukte het uiteindelijk om lucht in de band te krijgen dat er ook direct weer uitliep omdat er iets inwendigs bleef hangen. Door het fanatieke gebruik en ook een beetje door de houtworm brak het handvat van de fietspomp vervolgens in tweeen. Wonderwel had ik precies het goede boortje mee. Met ingekort handvat konden we weer verder.
Beurtelings deden we een pompronde en een nippelronde en uiteindelijk, toen we alledrie hijgend begonnen op te geven, zat er net genoeg lucht in de band om te kunnen rijden.
We duwden de keet van haar plek. Daarbij raakten we met een zijkant een uitgegroeide bessenstruik (niet eens zo’n hele grote) waardoor de hele linkerachterhoek in een keer losliet. Je kon nu door het gat naarbinnen kijken. “Je kunt nog terug”, sprak een stemmetje in mijn achterhoofd. Maar nu was het ding al van zijn plaats en stond het me verleidelijk lachend aan te kijken.

Toen moest de keet natuurlijk nog worden aangekoppeld. De meegebrachte verlichtingsbalk deed het zowaar bijna gelijk en zat zodra ik me had omgekeerd al vast met een prachtig gekleurd touwtje en handige knoop.
De koppeling was helaas ingedeukt zodat ie nooit op de trekhaak zou passen. Na die ontdekking begonnen we te praten over slopen, kampvuurtjes en oud-ijzer prijzen en had ik een laatste goeie reden had om de keet te laten staan.
Maar een waar improvisatietalent geeft zich niet snel gewonnen. Met een lange koevoet wrikten we net zo lang tot het handvat van de koppeling “klik” zei en losschoot. Dat was het beslissende geluid. Ik zou de keet daadwerkelijk mee gaan nemen. Ik moest wel even slikken.

De eigenaresse van de keet reed voorop met knipperlichten door de doolhof van het groningse platteland gevolgd door mij met het klamme zweet in mijn handpalmen omdat ik wist hoeveel scheurtjes er in de banden zaten, hoe slecht de koppeling eigenlijk paste en hoe weinig er nog over was van een degelijke bovenconstructie. Het ging niet harder dan 50, wat eigenlijk al onverantwoord snel is.

En nu staat ie in een hoekje van het veld tussen alle andere klussen. Verwijtend maar oh zo schattig.

Dank je, Ingrid en Jürgen, voor deze onvergetelijke blije dag. Teamwerk van zielsverwanten. Wat vind je toch een fijne dingen op Marktplaats.

Ik zit bij de kachel met mijn laptop op schoot.
Muis en Vlerkje maken achter mijn rug jacht op een muis die ik in de zak kalvermelkpoeder heb gevonden en die zonet uit haar tijdelijke kooitje is ontsnapt.
Ik kan het arme beestje niet helpen zolang het zich niet opnieuw door mij laat vangen.

Vlerkje is snel. Hond Muis is slimmer.
Samen snuffelen ze luidruchtig achter de mand met stookhout en onder de kast.
Daar zit ie nu verstopt.

Ik geef ze weinig kans tegen de muis. Het beestje is vlug en weet dat er op ‘m geloerd wordt. Voorlopig verwacht ik dan ook geen actie.
Als ik me weer naar mijn beeldscherm buig zie ik vanuit een ooghoek een schim langs de plint schieten. Vlerkje duikt er meteen bovenop.
Er klinkt een angstig gepiep. Verbaasd laat Vlerk los. Het gepiep stopt.
Als ik poolshoogte ga nemen zie ik de muis met uitpuilende oogjes zichzelf aan twee voorpootjes onder de kast slepen.
Dan komt Muis in actie. Aan zijn staart trekt ze de muis onder de kast vandaan.
Ik hoor iets kraken. Nog één klein piepje.
Nu is de muis er echt geweest.
Kennelijk heb ik toch jachthonden.

Vanuit het keurige Oosterwolde Noord, de wijk waar normaalgesproken geen grassprietje verkeerd ligt maar sinds deze week wel schapenkeutels op de straat vertrok de kudde op zondagochtend naar Ontwijk. Dat is een heerlijk park bij Donkerbroek met dennebomen en heide en een heel mooi vijvertje. Twee jaar geleden is het alweer dat ik met mijn keet naast dat vijvertje stond en door de onweersregen sprong omdat het zo warm was.
Nu was het opnieuw zo warm. De kudde hijgde ervan. De afstand was behoorlijk, zo’n acht kilometer. Het laatste gras was niet werkelijk lekker geweest en onderweg viel er weinig te grazen. Zo kwamen we al slomer wordend aan in Donkerbroek, waar we onder de N381 door moesten.

Het tunneltje kende ik inmiddels. Op de kanten staat een voor een schaap kennelijk onweerstaanbare grassoort. Levensgevaarlijk. Mijn schapen vergeten hun waardigheid en kuddegeest en vliegen als geiten de steile tunnelranden op en af om maar bij dat gras te komen. Mochten ze sloom zijn van de lange wandeling, als ze dat gras ruiken krijgen ze op slag weer nieuwe levenslust. Maar in dit geval was ik ze voor geweest. Dit tunneltje had al eens eerder voor moeilijkheden gezorgd. Met een mobiel netje had ik in alle vroegte de tunnelrand zo gebarricadeerd dat geen schaap het in haar bonkige kop zou krijgen om van het gras te gaan proeven.
Zo voorbereid liep de kudde haast als vanzelf de tunnel in. En er ook weer uit. Nu ja…liep? Wat ze bij de ingang niet mochten deden ze nu dubbel zo hard. Als kangaroos hipten ze de steile tunnelrand op om zich even later weer naar beneden te storten met een bek vol sprieten en dan opnieuw een reuzensprong te wagen. Een deel van de kudde verdween onopvallend in het hoge gras om aan een orgie te beginnen.
Gelukkig waren we onder de weg door en met wat overredingskracht formeerden Muis en Amy na een korte pauze weer een peloton.
Ik stak mijn duim op naar mijn begeleidingsauto. Dit was een lastig stukje geweest en het ging vlekkeloos.
Een kleine honderd meter verdergewandeld ving ik een mekker op. Een tamelijk wanhopige mekker, eigenlijk.
Op dat moment hoorde ik ook een claxon en zag ik een mevrouw met twee armen zwaaien. Mijn tevreden gevoel verdween op slag.
Op de drukke kruising van de A381 liep een schaap. Een eenzaam schaap, volslagen in paniek. Het was op weg naar de verkeerde kant.
Auto’s remden, zizagden en knipperlichtten, mensen zwaaiden en riepen. De aanblik was chaotisch.
Zo snel als mogelijk wendde ik mijn logge containerschip schapen en, ineens zonder morren, dook iedereen het tunneltje weer in. Deze keer was er geen schaap die aan het magische gras dacht. Eensgezind renden we het hulpgeroep tegemoet.
Met een langgerekte jammermekker stormde het eenzame schaap op de kudde af zonder verder acht te slaan op alles wat zwaaide en knipperde. Wat was iedereen opgelucht!
Helaas moesten we nu de nogmaals tunnel door. Inmiddels had zich daarin een flinke groep wielrenners verzameld. De eerste schapen begonnen alweer naar het onweerstaanbare gras te loeren dat door het met net afgezette tunnelwandje stak. Gelukkig was dit een begripvolle groep racefietsers. Ze drukten zich met fiets en al tegen de wanden om de horde te laten passeren en wonder boven wonder kwamen we als hele kudde weer uit de tunnel. Pas in het bos daalde mijn hartslag weer tot een aanvaardbaar niveau.

Een klein jaar geleden zat ik in het gezellige atelier van Hawar, een in Oldeberkoop gevestigd textielatelier, of, zoals ik laatst ergens las “een bijzonder bedrijf waar de mooiste dingen van schaapswol worden gemaakt. Ziewww.hawar.nl. Bedrijf trekt (inter)nationaal bezoekers” de plannen voor een schaapscheerdersdag uit te werken.
De ideeen buitelden over elkaar en vanuit het niets onstond er een geweldig leuk (bedrijfs)uitje: ’s ochtends op pad met de kudde, dan de keus uit een picknick op de hei of een lekkere streeklunch in restaurant Le Brocope en vervolgens aan de slag met de schapenwol van de kudde in het textielatelier.
We doopten het ‘het Woldeberkoop arrangement’. Je kunt als groep maar ook individueel inschrijven. Lees meer hierover op deze pagina.

Niet lang geleden werd ik als schaapherder gevraagd om met mijn kudde het Vikingfestival in Noordwolde op te sieren. Ik leek toch in de buurt te zijn en zei ja, omdat ik wel van vikingen houd.
Eerst dacht ik dat ik bij de recreatieplas mocht komen grazen, vlak bij het voor drie dagen opgeslagen tentenkamp van de weekendvikingen, maar bij aankomst in het dorp bleek al snel dat ik in een strookje gras langs de aanrijroute was gedacht.
Omdat mijn kudde een rondtrekkende schaapskudde is was ik in de tussentijd al weer een eind van Noordwolde afgezworven. Inmiddels stonden we ongeveer twintig kilometer verderop in Oosterwolde, in een keurig woonwijkje de slootkanten leeg te grazen. Dat maakte dat ik ’s ochtends vroeg op goed geluk 8 schapen in een piepklein wagentje had geladen. Nog net op tijd kon ik Twiggy er weer uit trekken, die er natuurlijk als eerste was ingesprongen, omdat haar lammetjes niet meekonden. Dat zou naarmate de dag vorderde een hoop gemekker hebben opgeleverd. In een zelfgemaakte vikingjurk, waarvan de stof een chique linnen broek was geweest die ik de dag ervoor met veel stress had omgebouwd, en twee folkloristische vikingvlechten in het haar, streek ik neer tussen de moderne ijzeren dranghekken op mijn stukje gras.
Ik begon me al snel knap eenzaam te voelen. Op een paar mensen uit de buurt na kwam er niemand voorbij. Het veldje was te klein voor een demo met de honden, de kudde te klein om op te vallen.
In de verte klonk het draaiorgel, dat naast de grote opblaasspringkoe was neergezet. Vanaf de andere kant kwam de geur van versgebakken vikingfrietjes. Daar stond ik dan, authentiek te wezen.
Om enigszins vrolijkheid in het geheel te brengen besloot ik om naar de recreatieplas te lopen. Herders zijn nu eenmaal rondtrekkende wezens, zeker in de vikingtijd.
Mijn schaapjes waren nog niet helemaal op elkaar ingespeeld. Normaal hebben ze elk hun eigen plek in de kudde. Nu stonden ze ineens naast een wildvreemd schaap onder zeer bedreigende omstandigheden, iets wat voor een schaap genoeg is om op hol te slaan.
Toen ik mijn dranghek dan ook opende om naar buiten te stappen drong de minikudde zich een weg langs me heen en splitste bij de ingang van de commerciele jaarmarkt, waarbij de schuwsten het op een lopen zetten de woonwijk in en de wat tammeren een kijkje in de winkelstraat probeerden te nemen. Gelukkig had Muis haar dag. Met een vaartje haalde ze de vluchtende schapen terug, nam achter me langs ook de winkelende dames mee en ineens liepen we rustig met zijn allen door een zijstraat om te wennen aan onze nieuwe samenstelling.

Een lieve familie loodste me door het bos naar de Spokeplas waar het echte vikinggebeuren plaats vond. Van verre kon je de kampvuurtjes al ruiken en de behaarde brede mannen met leren voorschoot ook. Mijn schapen waren inmiddels aan elkaar gewend en vermaakten zich opperbest. Tussen de kramen stond genoeg te eten zodat ik zelfs tijd over had om af en toe eens een praatje te maken met een koopman van spintolletjes of een malieënkoldersmid. Het was een leerzame tocht.
Net voordat ik aan de honingmede wilde beginnen herinnerde ik me dat ik verwacht werd om mee te lopen in de stoet van de Vikingbruiloft die door het commerciele stuk van de markt liep.
We waren maar amper op tijd terug op onze plek. Nauwelijks tussen mijn dranghekken kwam de bruiloftstoet al in het zicht. Er was een orkest met middeleeuwse klanken, kooplui met mandjes, een kar met paarden ervoor waarin de bruid, een verklede menigte met bontvellen en achteraan een groep mensen die geschminckt waren alsof ze de pest en typhus tegelijk hadden. Hoe die in de bruiloft pasten begreep ik niet helemaal, maar het was de bedoeling dat de schapen zich achter deze groep aansloten in de tocht.
Mijn schapen hadden weinig moeite met de pestlijders.
Al snel liepen ze gezellig tussen de geel en rood gevlekte strompelaars. En niet veel later ervoor. Vervolgens passeerden ze wat opdringerig de mensen met de mandjes, de kar met het paard en daarna de bontvelmensen.
Hun tempo wilde zich niet zo aan de stoet aanpassen.
Eenmaal tussen het orkest bleven ze wat hangen. Het zal met het franstalige vikingdeuntje te maken hebben gehad, wat over wijn, wijn en nog meer wijn ging en heel gezellig klonk. Ik floot Muis om hulp maar die liep klaarblijkelijk nog tussen de pestlijders want ze kwam niet en mijn hulpfluitje verwaaide in de klanken van het middeleeuwse orkest. Ik begon het een knap spannende aangelegenheid te vinden.
Nadat we de muziek gepasseerd waren stonden we ineens vooraan in de stoet, geflankeerd door twee als beul verklede vaandeldragers. In de verte zag ik op het podium een brede harige viking in bruiloftstenue staan grijnzen.
Ik kreeg het benauwd. Voor ik het wist zou ik wel eens voorgoed in de echt kunnen zijn verbonden met dat Vikingmens.
Uit het niets dook Muis op.
Schielijk keek ik opzij om te zien of de beulen opletten, en toen ik zag dat er eentje bezig was om zijn vaandel uit een boomkruin te trekken zijn we snel een zijstraat ingeglipt. Daarna zijn we maar veilig tussen de dranghekken gebleven.

Leidschaap heeft haar naam eer aangedaan.
Toen ik vanmiddag naar de schapen ging kijken kwam ze trots aangewandeld met een klein zwart ooilammetje achter zich aan. De lammertijd is begonnen. Nu Leidschaap het voortouw heeft genomen zullen er vast meer lammetjes volgen. Morgen snel weer kijken!