Boze boeren of het paapje

Vanavond was ik bij de presentatie van het concept beheerplan van het Fochteloerveen en het Holtingerveld. Ik baalde achteraf dat ik er heen was gegaan.

Het lijkt wel alsof hier elke bijeenkomst waar natuur een rol in speelt wordt gekaapt door boze boeren die hun bedrijfsvoering bedreigd zien worden. De tamtam had zijn werk gedaan want driekwart van de aanwezigen had een duidelijk agrarische achtergrond.

Het beheerplan was een actualisering van het oude plan. Aangegeven stond welke soorten achteruit of vooruit gegaan waren en welke maatregelen voor herstel of instandhouding daarvoor nodig waren. Dat is een verplichting vanuit het rijk, die dat op haar beurt weer met europa heeft afgesproken.

“Wij houden van de natuur want wij werken ermee”, zei iemand in de zaal die de microfoon kreeg om haar ongenoegen te mogen uiten. Daarna kwam er een verhaal dat de hogere waterstand ten behoeve van het Fochteloerveen echt niet goed viel bij boeren in de buurt.

Alles goed en wel, denk ik dan. Het leven is verandering. Er komt nog veel meer verandering aan. Een iets hogere waterstand zal straks niet je grootste probleem zijn.
Als je met de natuur zegt te werken dan is dit een onderdeel ervan. Anders gebruik je gewoon grond als inkomstenbron.

Grond die door grote machines dicht wordt gereden of met andere machines doorploegd, doodgespoten, uitgeput, bemest en beregend om zaken als lelies en veevoer te verbouwen.
Met dezelfde vaart waarmee de kwakken mest over de akker worden verspreid walsen de aanwezige agrariers over het subtiele evenwicht dat nodig is voor het voortbestaan van andere levensvormen dan koeien en mensen.

En de rest van de aanwezigen?
Die zat stil en beleefd te verlangen naar een mooi verhaal over het aantal broedende paapjes dat is toegenomen, en dat er een goed bewaarde pluk hoogveen is om te koesteren.
Maar ja, hen hoorde je niet. Zij waren overdonderd stil.