druppel

Brrrr. Het weer is omgeslagen.
De regen gutst in grote stralen van het dak van mijn zwaar beslagen busje. Als ik het plafond aanraak regent het binnen ook. En na het koffiezetten maakt het hoegenaamd geen verschil meer of ik binnen of buiten ben. Gek, thuis zie ik nooit hoeveel damp er van 1 kopje koffie komt.
Voorzien van paraplu, regenbroek, kaplaarzen en een sjaal stap ik de bus uit. Mijn schapendames komen me blij tegemoet. Die hebben nergens last van, nu ja, behalve dan van een rammelende maag. En een schaap heeft vier magen, dus er rammelt nogal wat.
De regen gaat over in drup en dat is onder de paraplu best te verdragen. Goh, dat we gisteren nog in de Tjonger wilden zwemmen…

Een paraplu is not done onder herders. Liever staat een echte herder in een lekkende waxjas met een in zijn nek druppende vilthoed onder een boom dan betrapt te worden met een regenscherm. Vandaag ga ik ontdekken waarom de paraplu zo fout is. Imagoschade kan ik hier niet oplopen. Er is geen sterveling, en de schapen zijn er allang aan gewend dat ik er elke dag anders uitzie. Mijn plu is groen, aan de kleur zal het niet liggen.

Vooralsnog is de paraplu praktisch. Hij houdt zelfs mijn herderstasje droog, waarin brood voor mij en Twiggy.
De wind houdt ie uit mijn nek, en de motregen van mijn lekkende regenjas. (Wie ooit nog eens een waterdichte maar vieze regenjas gaat wassen en impregneren met in de buitensportwinkel gekocht duur spul, kan net zo goed gelijk in diezelfde buitensportwinkel alvast een nieuwe jas gaan uitzoeken…het spul werkt niet en je jas lekt na het impregneren gegarandeerd)
Als het zonnetje even doorbreekt stop ik de drogende plu in mijn tasje. Klaar.
Maar de plu zit in de weg. Ik kan niet meer bij de broodjes, de verrekijker is onbereikbaar en het ding steekt uit. Zou een echte herder soms liever zijn verrekijker bij de hand hebben dan een droge nek?
Ooit zag ik bij de Aldi heel klein opvouwbare parapluutjes. Zo groot als een in drieen gesneden dikke komkommer, ongeveer. Ze waren lelijk; lichtpaars met opzetdiamantjes, maar nu heb ik spijt dat ik er niet eentje heb meegenomen. Had ik mooi met een droge nek bij mijn verrekijker gekund.

Terug in de bus maak ik warme soep.
Wie nu een herdersuurtje (zie reactie Hajo op “jakkes, maden”) met mij wil doorbrengen moet van goeden huize komen. Ik heb ijskoude voeten en bevroren handen, en er hangt een druppel aan mijn neus.