een hutje op de hei 1

In een poging om het drukke westen te ontvluchten ben ik midden op de Dwingeloose heide beland.
Langs een klein schelpenpaadje staat een oud boerderijtje, op een met bomen begroeide heuvel in het midden van de grote heidevlakte.
De Benderse Berg heet de heuvel, hoewel hij slechts een kleine verhoging in het heideveld is die als zodanig niet opvalt.
In het fotoboek in het huisje staat:
“de boerenfamilie die hier woonde werd “de rijke boer” genoemd, omdat de rovers die in die tijd de dorpen aandeden niet de moeite namen om helemaal de zandweg af te lopen naar de afgelegen hoeve. Zo bleef hen een hoop leed bespaard. Ze hadden al genoeg te lijden omdat ze zelf altijd al de afstand af moest leggen.”

Ik ben in mijn huisje omgeven door bomen, donker, heide, meertjes en ganzen.
In de verte kronkelt het zandpad de heide over. De randen van het bos zijn ver weg en slechts op een paar plekken zie je een klein lichtje van bewoning. De schaapherder van deze hei woont nog net zichtbaar aan de overkant.
Er lijkt niets veranderd in de eeuwen. Elk moment kan er een paardenkar langskomen, met houten wielen.
Witte wievenslierten drijven onschuldig in de verte maar je waant je veilig op het zandpad naar de hoeve. Daar brandt het kaarslicht van de grote kroonluchter in de woonkamer.

In de keuken zit een pomp waaruit sterk naar ijzer smakend water komt. Zo’n echte, met een zwengel. Een waterleiding is er nooit gekomen, evenmin als electriciteit.
Op het houtkacheltje kook ik een ketel van dat pompwater. Het ziet donkergeel. Ik vul er de kruik mee die me door de nacht gaat helpen, want het is hier vochtig en een beetje bedompt. Het uitzicht over de hei en het bijzondere gevoel dat ik terug ben in een andere tijd maakt dat echter meer dan goed.