slager

Op een rustige avond trakteerde ik mezelf op een film.
Het werd “the Reader”, met Kate Winslett en Ralph Fiennes. Het verhaal speelt zich af in de tweede wereldoorlog.
Kate is een vrouw die niet kan lezen of schrijven. Ze laat zich door haar geliefde graag voorlezen en pas veel later in het verhaal begrijpt hij waarom.
Omdat ze geen baan kan vinden waarbij ze niet door de mand zal vallen meldt ze zich uiteindelijk aan als gevangenenbewaarder in een concentratiekamp.
Slik, je kunt je maar ergens voor schamen….

We zien haar pas weer terug in een rechtbank.
Daar moet ze verantwoording afleggen voor haar keuzes.
Nog steeds heeft niemand in de gaten dat ze niet kan lezen. Om er niet voor te hoeven uitkomen gaat ze zonder verdediging accoord met haar vonnis. Het is een droevige film.

Aan één van haar uitspraken dacht ik vanochtend, toen ik mijn schapencoach Henry aan de lijn had en hem vertelde dat er aan verschillende schapen iets mankeerde. De een had rare hoefjes, de ander bobbels in haar uier, en weer een ander was aan 1 oog blind.
Hij vroeg me om deze schapen te merken, zodat hij ze er later gemakkelijk uit kon vissen als de slager weer eens in de buurt was.
Toen ik ophing en naar mijn kudde keek werd ik een beetje misselijk.

(Kate’s concentratiekamp wordt steeds voller. Vrachtwagens vol vrouwen worden elke week aangevoerd. Er is geen ruimte meer.
Daarom is haar opdracht als bewaakster om elke week 10 vrouwen aan te wijzen die op transport moeten naar Auschwitz. Ze zullen het niet overleven.)

Voor een goede kudde moet er een evenwichtige leeftijdsopbouw zijn. Jonge dieren leren van de ouderen en nemen langzaam hun plaats in. Op die manier voorkom je dat je na een aantal jaar ineens met allemaal tandeloze schapen de hei opmoet, of met een kudde dartele lammetjes. Om die reden vervang je af en toe een slechter schaap voor een jongere.
Een schaap met een bobbel-uier kan haar lam niet voeden. Eentje met rare hoefjes zal op den duur niet meer mee kunnen komen en een halfblind schaap loopt steeds tegen een boom. Maar bewijs je hen ook werkelijk een dienst met de slager, of zouden ze toch liever willen blijven? En jij, als je een bobbel-uier had?

Onze Kate stuurt bewust de zwakkeren en zieken op transport. Zo geeft ze de gezonde vrouwen een kans om te overleven.
“Wist u wat u deed?” vraagt de rechter, die dat geen excuus vindt.
“Ja”, zegt Kate als kampbewaakster, “Maar wat moest ik dan?! Er was gewoon geen plaats meer voor iedereen!”, waarop zij gehoon uit de rechtszaal krijgt en een hele zware straf.

En ik? Ga ik morgen met blauwe markeerstift een kruis op het halfblinde schaap zetten? Of smokkel ik haar de winter door?
Mijn schapendames vertrouwen me en zijn compleet aan me overgeleverd. Bij een schapenrazzia zou ik ze het liefst laten onderduiken, maar waar moet ik heen met al die dieren? En is het eerlijker om ze er dan maar door Henry te laten uitsorteren?
Ik, die altijd zieke dieren mee naar huis neem om ze op te lappen, heb het er moeilijk mee.
En dan ik ben nog niet eens analfabeet.

tekening overgenomen van de site van Harry Gijsberts : www.hargijs.nl