dichten onder een boom

Schapen zijn ondankbare werknemers. Je geeft ze te eten, de lekkerste hapjes zoek je voor ze uit, en wat doen ze? Luieren! Midden op de dag! Ze zoeken een boom met zoveel schaduw dat ze er met zijn allen onder kunnen, boeren wat en zakken dan gezamelijk door de pootjes. Als de vogels niet zoveel herrie maakten kon je ze horen snurken.
En wat doe je dan als herder?
Dan moet je eigenlijk ook onder een boom gaan zitten. Met een broodkorst en zure wijn. En gedichten schrijven. Schijnt.
Ooit woonde ik een tijdje samen met een dichter, dus ik weet best welke onweerstaanbare romantiek ervan uit kan gaan. Een vriendin die van alles wat zij doet een succes weet te maken, scoort hoge ogen met sneldichten in menig radioprogramma. Maar ik heb het niet met dichten. Ik moet er veel te lang over denken. Dagen, zelfs. En dat trek ik niet, onder die boom.
Mijn score in de dichterswereld is twee stuks, waar onderstaande er éen van is. Die is voor later in een hoekje op mijn grafsteen. Aan de lengte kun je helaas niet zien dat hier minstens een week diepzinnig gepeins aan vooraf is gegaan.
De titel ben ik vergeten, maar daar kon ik toen ook al niet opkomen, weet ik nog. Aan jullie, lieve lezers, om daar een suggestie in te doen.

kleuren

drogen

dorren

krommen

schrompelen

vallen

stil