verweiden

Zie ik voor het eerst in mijn leven een echte das, is de auto vóór mij er net overheen gereden.

Mijn kudde lammert er lustig op los.
Overal steken ineens puntige oortjes uit het land.
Op een ongelukkig gestorven lammetje na gaat het allemaal voorspoedig.

Gisteren was het D-Day voor de kudde.
Het weiland was leeggegeten en dus moesten de schapen verhuizen.
Het was het prachtigste weer van de wereld. Lekker zonnetje, geen wind.
Dat vond de eigenaar van het weiland ook.
Met de giertank achter een enorme trekker was hij over de stroomdraden van het hekwerk heengereden om door mijn bevallende kudde heen zijn mest kwijt te raken. Dit kwam volslagen onverwacht.
Hier en daar stopte hij om een lammetje opzij te jagen, en op de terugweg kwam hij melden dat die ene, in het midden van het veld, niet wilde lopen.
Dat was niet zo gek, zag ik toen het lammetje in zicht kwam. Het was namelijk nog geen tien minuten oud. De moeder zelf had het allemaal ook nog niet zo op een rijtje. Met een sliert aan haar staart moest ze wijken voor de nietsontziende boer.
Ik kookte inwendig van woede.
Wat een hork van een vent!

Ik had die dag bezoek. Maar liefst vier mensen kwamen de verhuizing bijwonen, en fotograferen.
In plaats van een fototoestel liepen ze tot hun plezier ineens met een pasgeboren lammetje in handen.
Het net bevallen moederschaap was verschrikkelijk in de war. Overal zag ze lammetjes die van haar konden zijn. Ze rende van lam naar lam, snuffelde naar bekende luchtjes en deelde dan een gevoelige oplawaai uit als ze niet naar de hare roken. Die van haar herkende ze echter niet meer zo.
Er waren meer schapen net bevallen. De uittocht vorderde daardoor maar langzaam.
Muis was behoorlijk de kluts kwijt van de lammetjes. Schapen die blijven staan als je dichterbij sluipt, dat kende ze niet. En die kleine schaapjes komen zelfs naar je toe gesprongen!
Ik had stress of het ongeruste moederschaap haar lammetjes nog wel zou accepteren.
En dat alles onder een stralend blauwe hemel.

Gelukkig deed mijn gezelschap het geweldig.
Door een herder in spe werden de achtergebleven schapen met lam voorzichtig richting hek gedreven.
Toen alles uiteindelijk veilig aan de overkant beland was, en de schapen zonder lam een hardloopwedstrijd begonnen naar de groenste grasspriet, hebben we nog een tijd in de zon zitten kijken of de lammetjes gingen drinken. Ze hadden tenslotte nog niet eens de kans gehad om biest binnen te krijgen.
Voor de zekerheid heb ik toen maar een fles gegeven.
En ja hoor…vanochtend stonden ze met zijn tweeen rustig bij mamma, levendig en dik.
Eind goed al goed.

Er is een prachtige fotoserie gemaakt van de overtocht, waarvan er eentje boven dit stukje staat.
foto’s schapenovertocht