te laat en net op tijd

Het is lekker om weer terug te zijn in de Tjongervallei.
In het Blauwe Bos liepen zoveel mensen dat het buskamperen ongemakkelijk werd. Het moet er voor de argeloze wandelaar niet gaan uitzien alsof er een of andere stadsnomade in het bos is komen wonen, maar het verschil met een serieuze herder in een veel te klein busje is wel erg minimaal. Hier aan de Tjongerdijk is dat veel gemakkelijker. Daar loopt namelijk niemand.
Net heb ik een heerlijk bakje Tjongerwater opgewarmd om me in te wassen. Een frisse duik in de Tjonger zelf lokt nog niet zo, vooral door de muggen. Maar een poedelsessie in mijn busje maakt dat ik nu lekker fris in mijn slaapzak zit te internetten.

Dat was me wel een dag zeg, gisteren. Toen ik de dijk opreed, net twee dagen Bloemendaal achter de rug, zag ik alle schapen op een kluitje staan. Mijn zo mooi rond gegeten dames stonden keihard te mekkeren, aan de overkant van de Tjonger zag ik er twee op de dijk staan en in het water lag een dood schaap. Slik. Dat was beroerd terugkomen! Wat een puinhoop.
En of dat nog niet erg genoeg was had ik binnen een uur een afspraak met de terreinbeheerder die een middagje met de kudde mee kwam lopen.
Stress geeft soms vleugels. Na een telefoontje met mijn schapencoach Henry heb ik eerst Amy naar de overkant van de Tjonger laten zwemmen.
Niet dat ze gelijk snapte dat ze schapen moest halen, dat had ze natuurlijk nog nooit gedaan. Maar toen ze gelokt door een stok in het water, bijna aan de overkant was, zag ze gelukkig wat de bedoeling was. Geweldig! Van pure schrik sprongen de schapen de Tjonger in en, achternagezwommen door Amy, kon ik ze er met een vangstok aan de andere kant uitvissen. Gelukkig was de wol eraf, want dit was al zwaar genoeg.
Daar kwam ook de hulptroep met een karretje, voor het dode schaap. Wat zonde. Wat was er gebeurd? Een hond in het net gesprongen?
Ik nam me heilig voor om de komende maand niet meer naar huis te gaan. Wat zeg ik…helemaal niet meer! Of ik moet iemand kunnen vinden die mijn schapen streng bewaakt.
Net op tijd was alles aan kant. En daar kwam de terreinbeheerder. Pfoe!