one size fits all emergency poncho

Terwijl ik een onderhoudend praatje maakte met een man en zijn dochtertje, en Twiggy haar charmes in de strijd gooide om blaadjes gevoerd te krijgen, pakten zich ongezien achter mijn rug dreigend donkere wolken samen.

Toen ik het gerommel hoorde was het al te laat.
De man spurtte ervandoor op de fiets en ik bleef achter op de hei met een berg nietsvermoedende schapen, die de wolk gelaten over zich heen zouden laten komen.
Not me.
Snel probeerde ik met Amy de kudde in het net te krijgen.
Maar Amy is niet op haar best als het snel moet.
Dan gaat ze extra wijd door de bosjes en zomaar ergens achter een boom afwachtend staan kijken tot ik weer roep.
De schapen bleven daarom gezellig dooreten.
Opnieuw stuurde ik Amy erop af. En opnieuw duwde ze de achterste schapen een beetje op en verdween in de bosjes.
Dikke druppels begonnen te vallen.
Ik liep naar een flinke beukenboom met een prachtig dicht bladerdak en bedacht dat het zo’n vaart wel niet zou lopen. Als Amy dan perse niet wilde, dan moest het hele zootje maar natregenen. In elk geval stond ik nu veilig. Mijn tshirt plakte een beetje aan mijn rug, maar verder was ik nog redelijk droog.

Na een flinke tijd in de regen was bij Amy het kwartje toch nog gevallen.
Vol enthousiasme dreef ze alle verregende schapen naar de beukenboom, en ging lekker dicht naast me zitten.
Daar stonden we dan met zijn allen, vochtig tegen elkaar gepakt te schuilen.

De beuken van tegenwoordig zijn helaas niet meer zoals ze waren. Bomen waaronder je droog blijft bij een wolkbreuk zijn misschien zowiezo een illusie.
In elk geval was de bui erger dan ingeschat, en begonnen er al na een paar minuten straaltjes door te lekken. Jakkie. En nog koud ook.

Ineens herinnerde ik me de regenponcho die ik voor geval van nood in mijn herderstas had gestopt.
“One size fits all emergency poncho” stond op de verpakking.
Dat kwam nu goed van pas.

Natuurlijk was ik al half verregend, dat zal beslist niet meegeholpen hebben.
Met klamme handen en zonder bril probeerde ik de verpakking te openen, die voor een emergencypakket verrassend goed dicht geplakt zat. Ik verloor al snel mijn geduld en scheurde met mijn tanden de verpakking open zodat de poncho er uit kwam op een manier die niet bedoeld was. Inmiddels droop er een gestage straal vanaf de beuk mijn nek in.
De poncho plakte aan mijn natte vingers en wilde niet uitvouwen.
Verwoed schudde ik ermee. Er begon zich iets uit te rollen waar zonder bril geen voorkant aan zat. Geen opening ook.
Onderhand was er al behoorlijk wat water op het pakketje gelekt.
Het dunne plastic begon aan elkaar te plakken en wilde niet verder uitrollen.

Uiteindelijk had ik een puntje te pakken, waarmee ik het ding op en neer kon zwaaien in de hoop dat het zich als een parachute zou ontvouwen. Dat werkte. Betrekkelijk.
Na een flinke zwaai floepte het ding uit mijn vingers en kwam geopend in een plasje water terecht.

Nu kon ik het eindelijk aantrekken.
Eenmaal over mijn hoofd bleek dat de capuchon stevig gedraaid zat ten opzichte van mijn gezicht.
Het natte doorzichtig blauwe plastic kleefde vast aan mijn blote armen.
Met geen mogelijkheid kreeg ik de opening zo gedraaid dat ik er fatsoenlijk mijn hoofd door kon steken zonder het ding te scheuren.
Door de zijkant van de capuchon die nu ergens halfverwege mijn nek zat en dus niet de goede pasvorm vertoonde, lekte een klein straaltje water naar binnen. Omdat je door het dunne plastic alle druppels voelt merkte ik dat pas toen mijn rug al doorweekt was.
Gelukkig kon ik een gedeelte van de capuchon in mijn mond proppen, waardoor de achterkant strak ging staan.

Dat hielp.
Hehe.
Iets om altijd bij je te hebben, zo’n one size fits all emergency poncho.