eieren en nesten

Hoe komt zo’n ei nou midden op de hei, vroeg ik me af toen ik me bukte voor iets wat nog het meest op een vuistgrote marmersteen leek.

Het antwoord lag een afgekloven kippenskelet, twee kale hazepootjes, een bosje veren en een groot hol verder. Een vos natuurlijk.
Een vos die in een oude dassenburcht is gaan wonen.
Sinds ik het tegen kwam gaat het liedje niet meer uit mijn hoofd;
Ik kocht een ei de melkboer zei;” ‘t komt zo onder de kip vandaan, ‘k ben nog te laat van huis gegaan om ‘t mee te kunnen nemen. Hier heeft u een jong leven, voor 16 cent of meer, en namens de ouders smakelijk eten meneer”. Dat is Jaap Fischer/Joop Visser, en voor wie wil weten hoe het klinkt heb ik hier een klein stukje voor jullie gevonden. http://www.last.fm/music/Jaap+Fischer/_/Het+ei
Jaap/Joop is nogal van de copyright, dus helemaal laten horen dat kan alleen als je een keertje bij mij thuis naar de cd komt vragen. Trouwens wel de moeite waard.

Dit ei is zwaar en vol krasjes van tanden of nagels die het niet hebben kunnen breken.
Het klotst een klein beetje maar piept niet. Geen kuikentje.
Ik ga ‘m bewaren en hoop dat ie droogt. Een zwaan zal er nu toch wel niet meer uitkomen.

Nu we het toch over eieren hebben…wat vinden jullie van dit nestje?
Prachtig vlechtwerk tussen het pijpestro. Het is het werk van een dwergmuis. In het groeiseizoen is het groen, als het herfst wordt verdort het gras mee. Slim he. Dit nestje is van vorig jaar.

Mijn nieuwe huis in Prikkedam staat naar keuze aan een zandpad of een dijk. Overdag woon ik naast de heide op het Zandpad, ’s nachts bivakkeer ik op de Dijk. Elke ochtend wandel ik twintig minuutjes met mijn schapen om van de dijk naar het zandpad te komen, ’s avonds doen we dat andersom. En dan wandel ik weer terug om mijn onderkomen op te halen.

De tocht met de schapen kent gevaren.
We moeten de lange dijk af, om door een hek de weg op te kunnen. Daar moeten we over een brug waar auto’s overheen gaan, door een weiland, langs een boerenerf met hond en dan over het zandpad naar de hei.
Nu het zo warm is loop ik daar al om kwart over zes met mijn schapen. De ochtendnevel hangt dan nog over de velden, zo dicht dat ik de achterste dieren van mijn kudde bijna uit het zicht verlies.
Vreemd genoeg rijden hier om kwart over zes grote hoeveelheden mannen met een noodgang over de brug. Ik sta steeds doodsangsten uit als ik zwaaiend met mijn stok de weg opstap.
Tot nu toe gaat alles nog steeds goed. Muis weet nu wat ze moet doen en schapen zijn gelukkig gewoontedieren. Maar ik blijf de dag vrezen dat zich een slaapdronken boerenzoon met flinke snelheid in mijn kudde boort.

De dijk is ok om op te slapen, maar niet echt fijn. Ze ligt (natuurlijk) aan de Tjonger. Helaas je kunt hier nergens het water in of uit. De hondjes wagen nog wel eens een sprong, in het volste vertrouwen dat ik ze er wel weer uit zal vissen, en dat doe ik ook. Dan schudden ze zich dankbaar uit naast hun redder, die op haar beurt weer meeprofiteert van een gratis douche. Dat heet samenwerking. Herder en hond. We kunnen zo in een televisieserie.
’s Nachts ligt de dijk te openbaar naar mijn smaak, en slaap ik onrustig, banggemaakt door de terreinbeheerder die de Prikkedammer afschildert als notoire dassenburchtvernieler en stroper. Door mijn dromen sluipen mannen op klompen, die zich zwaaiend met toortsen om mijn busje verzamelen. Ze lispelen Friese keelklanken terwijl ze aan mijn sloten morrelen, stikkende dassen in een jutezak.
Het plan om met autodeuren open onder een muskietennet te slapen nu het zo warm is heb ik laten varen. Het enige raampje wat open mag is het hondenraampje, want wie daardoor ’s nachts zijn Prikkedamse vingers steekt komt Amy tegen.

Nee, dan het Zandpad! Waar door gletschers meegenomen fijnzand met hoogveen vrij spel heeft om zich door de naden van mijn bus te dringen, elke keer als de trekker van de boer langs komt rijden. Die trekker houdt zich niet in. Het helpt ook niet mee dat er nog veertig koeien achter de trekker aandraven, twee keer per dag.
De boer en de buren houden om beurten maai- en draaisessies langs het pad met een gekmakend geronk dat diep op de hei doordringt.

Alles zit onder het stof. Op mijn dashboard heeft zich een grijs poederlaagje genesteld wat je, als je beter kijkt, ook vindt op de rest van mijn bezittingen.
Gisternacht kon ik op de dijk, met dichte deuren natuurlijk, nog nagenieten van het zandpad in mijn slaapzak.
Ik kijk uit naar de volgende plek, een stil vennetje met hei en een bospad met een veilig hek ervoor. Nog eventjes dooreten hier.