dream on…

“We gaan woensdag schapen scheren in de buurt van je huisje en we hebben je hulp nodig” belde boswachter Ina uit de Kennemerduinen.
Mijn hart maakte een sprongetje. Wat een kans om te laten zien wat ik allemaal kan! Mijn gedachten sloegen gelijk op hol. Ik werd toch nog Kennemerduinse schaapherder. Ik zou in het huisje blijven en zorgen dat die magere schaapjes daar nooit meer honger leden. Zieke schapen lapte ik op in mijn weitje, en niemand zou me meer als een rechteloze huisoppas behandelen. Op den duur zou het bos vrij zijn van vogelkers, iedereen dankbaar en ik zou viltles geven in mijn boshuisje. En spinnen, en, en…

De blijdschap was van korte duur.
Mijn hulp zou bestaan uit het verschaffen van stroom voor het scheerapparaat. Het stopcontact had ze al gevonden.