het heen en weer

Vanuit het keurige Oosterwolde Noord, de wijk waar normaalgesproken geen grassprietje verkeerd ligt maar sinds deze week wel schapenkeutels op de straat vertrok de kudde op zondagochtend naar Ontwijk. Dat is een heerlijk park bij Donkerbroek met dennebomen en heide en een heel mooi vijvertje. Twee jaar geleden is het alweer dat ik met mijn keet naast dat vijvertje stond en door de onweersregen sprong omdat het zo warm was.
Nu was het opnieuw zo warm. De kudde hijgde ervan. De afstand was behoorlijk, zo’n acht kilometer. Het laatste gras was niet werkelijk lekker geweest en onderweg viel er weinig te grazen. Zo kwamen we al slomer wordend aan in Donkerbroek, waar we onder de N381 door moesten.

Het tunneltje kende ik inmiddels. Op de kanten staat een voor een schaap kennelijk onweerstaanbare grassoort. Levensgevaarlijk. Mijn schapen vergeten hun waardigheid en kuddegeest en vliegen als geiten de steile tunnelranden op en af om maar bij dat gras te komen. Mochten ze sloom zijn van de lange wandeling, als ze dat gras ruiken krijgen ze op slag weer nieuwe levenslust. Maar in dit geval was ik ze voor geweest. Dit tunneltje had al eens eerder voor moeilijkheden gezorgd. Met een mobiel netje had ik in alle vroegte de tunnelrand zo gebarricadeerd dat geen schaap het in haar bonkige kop zou krijgen om van het gras te gaan proeven.
Zo voorbereid liep de kudde haast als vanzelf de tunnel in. En er ook weer uit. Nu ja…liep? Wat ze bij de ingang niet mochten deden ze nu dubbel zo hard. Als kangaroos hipten ze de steile tunnelrand op om zich even later weer naar beneden te storten met een bek vol sprieten en dan opnieuw een reuzensprong te wagen. Een deel van de kudde verdween onopvallend in het hoge gras om aan een orgie te beginnen.
Gelukkig waren we onder de weg door en met wat overredingskracht formeerden Muis en Amy na een korte pauze weer een peloton.
Ik stak mijn duim op naar mijn begeleidingsauto. Dit was een lastig stukje geweest en het ging vlekkeloos.
Een kleine honderd meter verdergewandeld ving ik een mekker op. Een tamelijk wanhopige mekker, eigenlijk.
Op dat moment hoorde ik ook een claxon en zag ik een mevrouw met twee armen zwaaien. Mijn tevreden gevoel verdween op slag.
Op de drukke kruising van de A381 liep een schaap. Een eenzaam schaap, volslagen in paniek. Het was op weg naar de verkeerde kant.
Auto’s remden, zizagden en knipperlichtten, mensen zwaaiden en riepen. De aanblik was chaotisch.
Zo snel als mogelijk wendde ik mijn logge containerschip schapen en, ineens zonder morren, dook iedereen het tunneltje weer in. Deze keer was er geen schaap die aan het magische gras dacht. Eensgezind renden we het hulpgeroep tegemoet.
Met een langgerekte jammermekker stormde het eenzame schaap op de kudde af zonder verder acht te slaan op alles wat zwaaide en knipperde. Wat was iedereen opgelucht!
Helaas moesten we nu de nogmaals tunnel door. Inmiddels had zich daarin een flinke groep wielrenners verzameld. De eerste schapen begonnen alweer naar het onweerstaanbare gras te loeren dat door het met net afgezette tunnelwandje stak. Gelukkig was dit een begripvolle groep racefietsers. Ze drukten zich met fiets en al tegen de wanden om de horde te laten passeren en wonder boven wonder kwamen we als hele kudde weer uit de tunnel. Pas in het bos daalde mijn hartslag weer tot een aanvaardbaar niveau.