knus op de bank.
Mijn kleine huiskamertirannetje heeft de fijnste plek van het huis gekraakt: de bank. Daar ligt ze uren te slapen tot ze weer een fles krijgt.
Ze heeft mijn mandje met facturen al ontdekt om de eerste honger mee te stillen
Ik zou haar bijna hier houden tot ze groot is, alleen om te kijken of ze als volwassen schaap ook nog zo lekker op de bank kruipt. Lijkt me een heel erg grappig gezicht.
You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.
Dag Hilde,
Na lange tijd keek ik zonet weer op Te Grazen en dan blijk je bijna de hele winter schaapaktief te zijn geweest. Nu heb ik alles gezien en gelezen. Mooi! Ik lijk wel een beetje jaloers op je. Eerst al om het werk en de schapen, en dan omdat jij doet wat je hart of je drive of je genen je voorschrijven. Na 40 jaar onderwijs op drie adressen en vervolgens 21 jaar bij het zelfde pensioenfonds wekt jouw gedoe bewondering. Met lof en penen.
Mooie foto’s, wel erg veel.
Je weet dat wij jaren lang schapen hebben gehouden en dat er nu nog steeds schapen van de buurman bij ons huis lopen. Toen heb ik veel geleerd van een oude schapenhouder, dat meld ik hier graag maar delete het als je dat als bemoeierigheid of, god beware, kritiek ziet. Onze Gerrit, hij sprong midden in de nacht uit zijn bed als ik hem kwam halen omdat ik de pootjes wel terug had gefrommeld maar nooit twee voorpoten kon vinden, er bleken drie lammeren in te zitten, was echt handig en terzakekundig.
Hij leerde me dat je pasgeboren lammetjes alleen aan moest raken met handen die eerst flink door de wol van moe waren gegaan. Of met een hand vol stro in je hand. En als ik het lam van de grond haalde herkende moe het niet meer want lammetje vliegen niet. Ik pakte ze aan de achterpoten en sleepte ze met de voorkant over de grond uit de vrieskoude wei in het schapenhok. Moe liep er trots achteraan.
Twee keer hebben we met succes een lam dat beklemd had gezeten en op het eerste gezicht dood was aangeblazen, mond-op-mondbeademd. Twee drie keer volblazen en dan zachtjes zwaaien met de kop naar beneden om bloed naar de kop te krijgen. Alleen de eerste blaas is vies maar de tweede valt al mee.Het duurde een paar lange minuten maar dan gingen ze toch.
Als de ooi erg geleden had dan haalde ik de jenever en die bliezen we dan, om de beurt een mond(je), in de ooi en dat leken ze toch lekker te vinden. Ze hernamen zich dan snel.
Een keer had een potlam rododendronknoppen gevreten en die werd eerst hyperaktief, toen zakte ze met schuim op de bek door de achterpoten. Gerrit zette haar vast met touwtjes tegen een hek. Uit de wind achter een paar strobalen en daarna koel houden met de plantenspuit. Het duurde enige uren maar toen was het weer ok,
En toen een zuiglam verstopt zat en letterlijk dreigde te barsten heb ik, in arre moede want het was te urgent om Gerrit te gaan halen, hem met de kop tussen mijn enkels gefixeerd en best wel hard gemasseerd en zijn ingewanden bewogen. Na enige minuten liet hij hevige boeren (dat doet een schaap mooit) en lange winden waarop de kinderen me zeiden dat ik nu wel op kon houden want dat hij al weer stond te grazen.
Bij onrust in de kudde moest ik kijken of de vacht op de rug bij de staart nog wel vast zat. Soms ligt daar een stuk los en hebben de maden er een stuk huid opgevreten. Dat zijn chinese viegenmaden die hier verkocht worden als vissersaas (aas voor de sportvissers klinkt ook al zo gek) Bij ons werden ze er door de merels afgepikt waarna Gerrit met Roudup kwam spuiten. Het bleven plakken die in de vacht lang zichtbaar waren.
Tot slot vertelde Gerrit graag over koliek die je moest cureren door met een zakmes in de pens te steken maar dat heb ik nooit gedaan / moeten doen. De veearts kende het verhaal wel maar adviseerde mij om de hamer te halen. Ook dat is me in al die jaren bespaard gebleven.
Succes en plezier. Esthetische cultuur is een andere manier van leven, maar zo te lezen leef je wel. Nog vele jaren! Groeten van Truus (die heeft voor haar 79e een laptop besteld bij Arendjan!) en Hajo.