inpakken en wegwezen

Terwijl Erika in de regen op mijn schapen lette stond ik vandaag met hulp van Gaby dozen in te pakken in de Kennemerduinen.
Het is zover. Het boshuis moet worden leeggeruimd. Het uitstel tot half september is gestrand op een ambtelijke vakantieperiode.

Het geeft een weemoedig gevoel te weten dat ik hier voor de laatste keer in de avondstilte voor het raam zit te typen.
Van de eikenboom waarachter de zon altijd ondergaat neem ik in stilte al afscheid. Ik bedank haar voor alle mooie momenten.
Dat aanvaardt ze even stoicijns als de regen die nu op haar bladerdak valt.
Morgen slepen we alle gezelligheid uit het huisje, en proppen we die samengepakt in de boerderij en in de schuur hier op het erf.
Dan begint het herdersleven in mijn busje pas serieuze vormen aan te nemen. Nog anderhalve maand te gaan en niet meer echt een thuis om naar terug te verlangen.

Gek genoeg valt het vertrek me niet zo zwaar als ik dacht.
Alsof ik me er de hele tijd in het huisje al op heb voorbereid.
Het wordt tijd om een plek te zoeken die helemaal van mij is.
Ergens diep onder de afscheidsdroefheid kriebelt er ook nieuwsgierigheid.

Vooralsnog heb ik mijn padvindersboerderij weer als onderdak, met al zijn uitdagingen.
Als troost voor die opwekkende gedachte eet ik de hele bak chocolademousse leeg die Gaby voor morgen heeft meegenomen.

Ik wil niet bij alles “laatste keer” denken, anders krijg ik toch nog tranen, maar ik kan het niet voorkomen.

Dan maar gauw gaan slapen….voor de laatste keer in het boshuisje.